باید اقرار کرد که انسان موجودى است که اگر راهى را براى فرار از امرى فرا گرفت، دیکر ترک آن راه براى او بسیار سخت خواهد بود؛ مثلا اگر کسى راهى را براى ارضاى نادرست شهوت خود فرا گرفت، بسى سخت است که آن راه را فراموش نماید؛ پس چه بهتر است که انسان هیچ گاه چنین راهى را به روى خود نگشاید، تا به سختى ترک آن دچار نشود.