انسان دین دار، از آن جهت که دین دار است، بر مبنای دین خود عمل می کند؛ و یکی از مهم ترین گزاره های دینی که هر مسلمانی بدان آگاه است و البته اصلی ترین گزاره ی دینی است که حاکم بر سایر گزاره های دینی است، این است که خدای متعال حاضر و ناظر بر همه ی اعمال انسان بلکه موجودات است؛ فلذا بر اساس این تفکر و این گزاره ی اساسی دین که مبنای دین است، یک انسان دین دار نمی تواند هیچ گاه چنین فکری را پذیرا باشد که او کاری انجام می دهد که در معرض دید خدای متعال نیست؛ از این رو یک دین دار از آن جهت که چنین عقیده ای دارد از ارتکاب گناه ترسان است که در حال معصیت، خدای متعال شاهد او است و همو است که در قیامت حاکم خواهد بود و گریزی برای انسان نیست، مگر اینکه به گناه خود اعتراف نماید و در این حین باید عواقب گناهان خود را پذیرا باشند.
وارد شده که یکی از صفات اهل تقوا ترسان بودن است که نه تنها از گناه خود ترسانند بلکه از اعمال خود ترسان هستند که مبادا در انجام آن تقصیر نموده و آن طور که باید و شاید به جا نیاورده اند.
امام علی علیه السلام: و من اعمالهم مشفقون (1): پرهیزکاران از اعمال خود نگران و ترسانند.
پی نوشت:
1) نهج البلاغه، خطبه متقین
نـــای دل
