سوار قطار شدم که یه آقایی سر بحث رو باز کرد و گفت: چرا باید بر امام حسین علیه السلام بیشتر گریه کنیم؟ مگر امام حسین چه فرقی با بقیه شهدای کربلا دارند؟ همه ی آن ها شهیدند و ماجور و یک مقام دارند.


گفتم: اینکه چرا ما بیشتر بر امام حسین باید گریه کنیم اگر از دید روایی بحث کنیم که باید گفت: روایات بر گریه ی بر ایشان تاکید کرده اند...


و اما اگر به روایات کاری نداشته باشیم، باید گفت: طبق منطق مکتب اهل بیت علیهم السلام، امام حسین یکی از امامان خلق اند و از حجت های الهی و دارای مقام امامت که هر کسی بدان نایل نمی شود و مرتبه ای از بالاترین مرتبه ی ولایت است که ایشان دارا بودند...


ولی بقیه ی شهدای کربلا دارا نبودند؛ به عبارتی دیگر درست است که همه شهید شدند اما میزان معرفت آنان به حقیقت و میزان مقام آنان در یک سطح نمی باشد و همان است که ارزش یک عمل مشابه برای فردی بیشتر از دیگری می کند.


 در هر حال امام حسین علیه السلام دارای مقامی بزرگ هستند که آن امامت است و اینکه عده ای با حجت خدای متعال چنین برخورد می کنند و اینکه آنان با یک مصلح الهی مانند حسین بن علی علیه السلام که حتی در آخرین لحظات زندگی خود باز در فکر هدایت و اصلاح انان بود چنین کارهایی انجام دادند، جای گریه دارد ولی در هر حال آنچه امام حسین علیه السلام را از بقیه متمایز می کند، مقام ایشان است که نادیده گرفته شد و با او برخوردی کردند که انسان ابای از بیان کردن آن دارد.