گاهی انسان با کارهای نیکی مواجه می شود که مورد تایید وحی و عقل است لکن انسان خود را نسبت به انها بی نیاز می‌بیند و به افعال سابقش اعتماد می‌کند و مثل این که می داند که خدای سبحان اگر همه را نپذیرفته ، حداقل یکی از اونها رو دیگه حتما پذیرفته !!! لذا به بعضی از افعال نیک به ظاهر کوچک توجه ندارد و خود را از ان بی نیاز میداند.
حالا بیایید ببینید قرآن شخصی مثل حضرت موسی علیه السلام را چگونه وصف می کند . این شخصیت بزرگی که یکی از بزرگان انسانیت است بعد از اینکه گوسفندان دو دختر حضرت شعیب نبی علیه السلام را آب داد ، زیر سایه‌ای نشست و به خدای سبحان عرض کرد:
فسقى لهما ثم تولى إلى الظل فقال رب إنی لِمَا أنزلت إلی من خیر فقیر
موسی برای (گوسفندان) آن دو آب کشید؛ سپس رو به سایه آورد و عرض کرد: «پروردگارا! هر خیر و نیکی بر من فرستی، به آن نیازمندم!»
واقعا اگر شخصی با این عظمت خود را محتاج تمام خیرات و اعمال نیک می داند چه کوچک باشد ظاهرا و چه بزرگ ، آیا جا دارد که افرادی مثل ما ، خود را چنین از اعمال نیک به ظاهر بی اهمیت، بی نیاز ببینیم؟!؟!!
منبع: سوره ی القصص ، آیه ی ۲۴
بالای آسمان
