همیشه دوستانی داشت که اصلا اهل حلال و حرام و اهل نهی کردن او از بدی نبودند و فقط اهل بگو بخند و شوخی بودند.

گفتم: تو به کربلا رفته ای؟

گفت: آری.

گفتم: به نظر تو انتخاب چنین دوستانی به عنوان دوست مورد پسند امام حسین علیه السلام می باشد؟
گفت: نمی دانم.

گفتم: مطمئنا خیر؛ چرا که دوستانی که تو را گمراه کنند و به تو حلال و حرام را گوشزد نکنند، موجب دخول تو به جهنم خواهند شد؛ یَا وَیْلَتَىٰ لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِیلًا (28)  لَّقَدْ أَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِی (1): ای کاش فلان را دوست نمی گرفتم؛ چرا که مرا از یاد خدا منحرف کرد.

و البته از امام حسین علیه السلام وارد شده که: مَنْ احَبَّک نَهاک وَ مَنْ ابْغَضَک اغْراک (2): دوست حقیقی تو را نصیحت کرده و از لغزش باز می دارد؛ امّا آن که دوستت ندارد، تو را فریب داده و در انجام گناهان مغرورت می کند.

پی نوشت:
1) سوره فرقان، آیه 28، 29
2) بحارالانوار، ج 75، ص 128.