نگاه به کشاورز کردم دیدم که برای روئیدن محصولی مانند گل یا درختان و گیاهانی که میوه ای شیرین و خوش رنگ می دهند، چگونه یک کشاورز، زمین را شخم می زند و آن را زیر و رو می کند تا بعد از آن شایسته ی قرار دادن دانه ی گیاه را در آن باشد تا آن گیاه بتواند در آن رشد کند و به ثمر برسد و الا زمین ناشایست مناسب روئیدن دانه نیست و نتیجه نخواهد داد..... 


در همین حال ذهنم این این مسئله منتقل شد که انسانی نیز چنین است؛ باید درون خود را زیر و رو کند و بدی ها و هر آنچه که مانع است را از درون خود بزداید تا بعد از آن درون او شایسته ی رویش فضائل نیکو گردد تا میوه ی انسانیت را به بار آورد و اگر غیر از باشد و درون و روح او شایسته و از موانع پاک شده باشد، دانه های عمل صالح نیز به بار نخواهند نشد و میوه ی انسانیت حقیقی را به بار نخواهند آورد.


خدای متعال می فرماید: فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا (1): پسپروردگارش او را [نه عملش را بلکه خودش را] به بهترین وجه قبول کرد و او را به بهترین شکل پرورش داد.


 إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ (٢): خداوند فقط از پرهیزکاران [اعمالشان] را می پذیرد.


پی نوشت:

۱) آل عمران، آیه ٣٧

٢) مائدة، آیه ٢٧