یکی از گزاره هایی که دین بر آن تاکید دارد، سفر کردن است؛ گاهی سفر کردن به قصد تفریح است و البته گاهی سفر به قصد عبرت گرفتن از پیشینیان.


آنچه که در قرآن کریم در مورد سفر بدان تاکید شده و مورد توجه قرآن کریم است، سفر برای پند گرفتن از زندگانی پیشینیان است؛ البته این بدین معنا نیست که سفر برای غیر آن مورد تاکید دین اسلام نیست بلکه مقصود این است که یکی از اهدافی که باید در پاره ای از سفرها مد نظر قرار گرفته شود، پندگرفتن است؛یعنی به آثار باستانی رجوع نموده و از خطاهای آنان پند گرفته و سرلوحه زندگی قرار دهیم و تجربه گذشتگان را تکرار نکنیم بلکه تجربه آنان را به تجارب خود بیفزاییم بدون اینکه کارهای گذشتگان را انجام داده باشیم؛ که بسیار کار نیکو و البته به جایی است.


قُلْ سِیرُوا فِی الْأَرْضِ ثُمَّ انظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ (1): بگو: در زمین سیر نمایید سپس بنگرید که عاقبت تکیب کنندگان چگونه بوده است.


پی نوشت:

1) الانعام، آیه 11