انسانی که عاقل است و به اعتقاد خود به دینی مانند اسلام معتق است، گناه کرن برای او معنایی نباید داشته باشد؛ چرا که مهم ترین گزاره ی دینی اعتقاد به خدای پدیدآورنده ی جهان است که با حکمت خود این جهان را افریده و برای بعد از مرگ انسان جهانی دیگری قرار داده که در آن جا به حسابرسی رفتارها و کردارهای او می پردازند و ذره ای و کمتر از آن نیست مگر اینکه او را مورد حساب قرار می دهند؛ یک مسلمان با چنین اعتقادی هرگز نه گناه می کند و نه حتی فکر آن را در سر می پروراند.
اما مشکل آن جاست که ایمان به اسلام یا اعتقاد بدان بسیار در ما سست است و همین است که باعث دوگانگی اعتقادی و رفتاری در ما می شود.

به آیت الله بهجت گفتند: آقا شوهر خواهرم مریض است؛ در حرم برایش دعا کنید.

ایشان فرمودند: بیماری ایشان چیست؟

پاسخ دادند: روانی است.

ایشان فرمودند: همه ما روانی هستیم و الا گناه نمی کردیم. (1)


پی نوشت:
1) به شیوه باران، صفحه 19