باید دانست که چنین نیست که سخن نگفتن همیشه مطلوب است و اینکه اخلاق و التزام به آن لازمه اش کم سخن گفتن است؛ خیر! چنین نیست؛ بلکه سخن گفتن بسیار، قبح ذاتی ندارد، همانطور که کم سخن گفتن، حُسن ذاتی ندارد بلکه سخن گفتن به تعبیر کلامی آن حالت «لااقتضاء» دارد؛ یعنی خود سخن گفتن به خودی خود، نه نیکو است یعنی به خودی خود نه حُسن دارد و نه به خودی خود قُبح دارد بلکه باید با توجه به قید یا ضمیمه ی آن در مورد آن حکم نمود.
سخن گفتن عادی.... نه حسن دارد و نه قبح.
سخن که همراه غیبت باشد..... قبیح است.
سخنی که در آن بیان حقیقت باشد....حسن است.
یک مرد!
