خود را غنی و بی نیاز ندان؛ خود را ایمن از عذاب الهی ندان؛ خود را کسی بدان که حسین می داند و الا اگر فکر توچنین است، تو  با حسین در مسیر واحدی قرار ندارید و مسیر تو از او جداست؛ حسین علیه السلام خود را چنین می داند:


از امام حسین علیه السلام پرسیده شد: ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! حالت چه طور است؟ 


امام فرمود: اصْبَحْتُ وَلِی رَبٌّ فَوْقی وَالنَّارُ امامی وَ الْمَوْتُ یطْلُبُنی وَالْحِسابُ مُحْدِقٌ بی وَ انَا مُرْتَهَنٌ بِعَمَلی لااجِدُ ما احِبُّ وَلاادْفَعُ ما اکرَهُ وَالْامُورُ بِیدِ غَیری فَانْ شاءَ عَذَّبَنی وَانْ شاءَ عَفا عَنّی فَای فَقیرٍ افْقَرُ یمِنّی (1): شب را صبح کردم، در حالی که بالای سرم خداوند عالم و مقابلم آتش جهنم را دارم. مرگ در پی من است، حساب من در گرو عمل خود بوده، آنچه را که دوست دارم نمی یابم و آنچه را که نمی خواهم نمی توانم از خودم دور کنم؛ کارها در دست دیگری است؛ اگر او بخواهد عذابم می کند و اگر بخواهد می بخشد؛ چه کسی از من نیازمندتر است؟!


پی نوشت: 

1) من لایحضره الفقیه، ج 4، ص 404.