در حال حرکت از نجف به سمت کربلا بودیم که دوستم کلمه ای را گفت و بعد از آن گفت که اشتباه کردم و عذر خواهی کرد؛ کمی دوباره راه رفتیم و از او فعلی صادر شد که نباید می شد که او بعد از آن پوزش طلبید و گفت اشتباه کردم، در حال شوخی بودیم که شوخی بدی کرد، به او تذکر دادم و او باز هم عذر خواهی کرد.
گفتم: آن که تو به زیارت او می روی فرموده: ایاک وَ ما تَعْتَذِرُ مِنْهُ فَانَّ الْمُؤْمِنَ لایسی ءُ وَلا یعْتَذِرُ وَالْمُنافِقُ کلَّ یوْمٍ یسی ءُ وَ یعْتَذِرُ (1): بپرهیز از انجام کارهایی که نیاز به عذرخواهی دارد؛ زیرا مؤمن کار بد انجام نمی دهد و به عذرخواهی هم نیاز پیدا نمی کند. امّا منافق همواره بدی می کند و عذر می خواهد.
در مرام حسینی، چنین نیست که یک مومن هر لحظه خطایی بکند و عذر خواهی بکند بلکه مومن دقیق است و کارش حساب شده.
پی نوشت:
1) بحارالانوار، ج 75، ص 120
مهدی سلمانی ماهینی
