یادگار ماندگار

انسان در بینش الهى هر چند که زندگی دنیا را اصل نمى‌داند و برای او تلاش و خود را به تَعَب نمی‌اندازد تا او را به دست بیاورد؛ چرا که دلبسته‌ی او نیست و برای آن ارزشی ذاتی قائل نیست و آن را پلی می‌داند که هرچند وجودش و بهره بردن از او برای رسیدن به مقصد ضروری است، اما ضروری بودن آن، او را از پل بودن و وسیله بودن خارج نمی‌کند. 

پاره‌ی تن

گاهى انسان براى بیان اهمیت و عزیز بودن کسى او را به اعضاى مهم جسمى خود تشبیه مى‌کند تا اهمیت آن تبیین شود؛ و البته می‌توان گفت که چنین تشبیهی در پاره‌ای از زمان‌ها برای بیان این است که آن شیء باید وجود داشته باشد؛ که در این صورت بیان ضرورت وجود آن شىء را بیان مى‌کند.

قال الإمام علی علیه‌السلام: أولادُنا أکبادُنا (۱): فرزندان ما، جگر گوشه‌های ما هستند.

بینش مادی و بینش الهی

فرزند آوری بسیار برای یک انسان مهم است و انسان چه دیدگاهی مادی داشته باشد و چه الهی هر دو بر این امر اتفاق دارند؛ چرا که فرزند مایه‌ی زینت انسان است مثل دیگر زینت‌ها و دیگر اسبابی که دین‌دار و غیر او در آن‌ها مشترک‌اند؛ ولی در منطق و نگاه مادی آن‌چه که ضرر بیشتر مادی دارد، نباید انجام شود چرا گه جز خستگی، هزینه‌های سنگین

خشم الهی

گناه موجب غضب الهی است و انسان گناهکار با انجام گناه، غضب الهی را به سمت خود هدایت کرده است؛ و می‌دانیم که گناه یعنی بیرون رفتن از دایره‌ی اطاعت الهی است؛ اما غضب الهی فقط در معصیت او نیست چرا که خدای سبحان نسبت به افراد ویژه‌ای حساسیت ویژه‌ای دارد[ تعبیر ناقص و نادرست است ولی برای تقریب به ذهن مطرح شد] و