معمولاً آنکه در مسیری واقع شده که صحیح و درست است، آن هم مبنی عقل و وحی که دو منبع دین در گزارههایی است که به آنها دستور میدهد، همیشه در صدد برمیآید که نه تنها فکر درست را در میان مردم گسترش دهد بلکه سعی بر این دارد که شمارهی انسانها نیز در این مسیر بیشتر گردد تا به واسطهی آنها توان مادی راه درست افزایش یابد؛ همانطور که توان عقلی و استدلالی آن در مرتبههای والایی قرار دارد.
فرزند آورى زیاده بر آثار دنیوى، آثار معنوى فراوانى دارد که مىتواند مورد بهرهبرداری پدر و مادر حتی بعد مرگ هم قرار بگیرد و آن فرزند درستکار است؛ فرزند درستکار با کار نیک خود موجب پاداش، برای خود خواهد شد و البته پاداشی هم به همان اندازه و یا بیشتر برای پدر و مادر فرزند ثبت خواهد شد؛ چرا این فرزند درستکار را آنها به دنیا و پرورش دادهاند و هم آنان خواستگاه پرورش درست او بودهاند؛ پس آنها در پرورش او تأثیر بسزایی داشتهاند.
انسان گاهی توفیق انجام کردار نیکی را میابد؛ در این حال ممکن است که دو کار در ضمن آن فعل نیکو، انجام دهد:
۱) این کار نیک را فقط از جانب خود انجام دهد.
۲) این کار نیک را از زبان تمام نیکان جهان از زندگان و مردگان، انجام دهد.