باید دانست که چنین نیست که سخن نگفتن همیشه مطلوب است و اینکه اخلاق و التزام به آن لازمه اش کم سخن گفتن است؛ خیر! چنین نیست؛ بلکه سخن گفتن بسیار، قبح ذاتی ندارد، همانطور که کم سخن گفتن، حُسن ذاتی ندارد
باید دانست که چنین نیست که سخن نگفتن همیشه مطلوب است و اینکه اخلاق و التزام به آن لازمه اش کم سخن گفتن است؛ خیر! چنین نیست؛ بلکه سخن گفتن بسیار، قبح ذاتی ندارد، همانطور که کم سخن گفتن، حُسن ذاتی ندارد
شاید گاهی چنین تصور شود که اسلام با انسانیت، میانه ای ندارد بلکه انسانیت چیزی است و دین چیز دیگری است؛ اما باید خاطرنشان کرد که دین و انسانیت بر همدیگر منطبق اند و هیچ کدام متمایز از دیگری نیست؛ به عبارتی ساده دین و انسانیت مانند دو خط متوازی هستند که هیچ گاه در یک نقطه همدیگر را قطع نمی کنند یعنی دین همان انسانیت است و انسانیت همان دین اسلام و البته این ادعایی است که قرآن بدان اشاره دارد.
هر چند که در دین اسلام روشن است که نبوت به پایان رسیده ولی این بدین معنا نیست که ارتباط با وحی به پایان رسیده لست؛ چرا که وجود امامان علیهمالسلام بیانگر استمرار ارتباط آسمانی با انسان هستند و در عصر حضور داشتن معصوم باز هم چنین نیست که ارتباط انسان با محتوای دین بریده شود بلکه راهنماییها از راه دانشمندان دین محقق میشود.