شاید گمان شود که همت ورزیدن به کودک در پرورش رفتارى و احساسى و دیگر موضوع‌های مرتبط با او، از موضوع‌های نو در رابطه با کودک و پرورش اوست؛ ولی باید این امر را مد نظر قرار داد که اسلام، از آن سو که واپسین دین برای انسان است و پس از او دین نویی نخواهد بود، ضرورت دارد که این واپسین دین، تمام گزاره‌های مرتبط با موضوع‌های گوناگون زندگی انسانی را، هم در بعد روحی و هم در بعد مادی بیان کرده باشد.
کودک اما یکی از موضوع‌های گفتگوی دین اسلام است که موضوع‌های گوناگونی را با محوریت او عنوان کرده است؛ مثل فرزند آوری، روش فرزند آوری، روزهای اقدام به فرزند آوری، زمان‌های فرزند آوری و دیگر موضوع‌های گوناگون دیگر؛ که همه بیانگر اهمیت ویژه‌ی اسلام به فرزند آوری و پرورش درست اوست.
پس فرزند آوری همراه با پرورش درست او با محبت به جا و عطوفت صحیح مورد تأکید و نظر است.

قال الصادق علیه‌السلام: أحبوا الصبیان و ارحموهم (۱): کودکان را دوست بدارید و آن‌ها را کنف محبت خود قرار دهید.

پی‌نوشت:
۱) وسائل الشیعة، شیخ حر عاملى، جلد ٢١، صفحه ٤٨٣