حدود خدا و ستم به خود

انسان زمانى که شخصى در حق دیگرى کار ناپسندى انجام دهد، سریع می‌گوید که دارد به او ستم می‌شود و شروع به نفرین و لعن ظالم می‌کند؛ این در حالی است که دین اسلامی از آن جهت که آگاهی به اموری دارد که انسان به آن‌ها آگاهی ندارد، دستور به انجام و یا ترک پاره‌ای از کردارها یا فکرها می‌دهد که صلاح و یا فساد نفس انسان در آن‌ است؛ پس هر که آن را انجام دهد در حالی که باید ترک می‌گفت، یا ترک کرد چیزی را که باید انجام می‌داد، در این صورت به نفس خود، ستم کرده است.(۱)

مصیبت در دین

در آثار اسلامى وارد شده که: و لاتجعل مصیبتنا فى دیننا (۱): و مصیبت ما را در دین خود قرار نده.

این دعا بسیار قابل تأمل و قابل توجه انسان‌هایی است که توجه کاقی را به دین خود مبذول نمی‌کنند و توجهی به امر دین ندارند؛ اما این دعا بسیار عام است و شامل همه‌ی انواع مصیبت‌ها می‌شود که در دین انسان واردمی‌شود مانند آگاهی نداشتن و جهالت، کم توجهی به دین، ضربه‌ خوردن دین، هتک شدن مقدسات، جاهلانه خواندن دین و البته غیبت امام زمان عجل الله فرجه و امور دیگر که مرتبط با دین است.

شوخی و انحراف

بسیار مى‌شود که در جمعی دوستانه، واژه‌ها و یا جمله‌هایی گفته یا شنیده می‌شود که در آن نوعی تمسخر نسبت به مقدسات رخ می‌دهد و یا در مورد آن‌ها جملاتی خنده آور مطرح می‌شود که موجبات خنده را در دیگران فراهم می‌آورد و از قداست آن‌ها به شدت کاسته می‌شود و به قداست‌ آن‌ها خدشه وارد می‌کند.

ملاک یکانه در پذیرش

فهم پذیرش اعمال نزد خدای سبحان، سخت و پیچیده نیست؛ چرا که ملاکی را برای بندگان خود مطرح نموده است که با تحقق آن‌ها، قبولی اعمال محقق خواهد شد و با نبودش، عمل مقبول نخواهد شد: