گاهى با انجام کارى نیکو چنان بدان کار خرسند میشویم که گویا در به خود میگوییم که اگرمن وارد بهشت نشوم، دیگر چه کسی قرار است پارد بهشت شود! انگار نمیداند که کار نیکو، در بیان نیکوست در صورتی که خودپسندی را در حین کار چاشنی آن نکنیم.
گاهى با انجام کارى نیکو چنان بدان کار خرسند میشویم که گویا در به خود میگوییم که اگرمن وارد بهشت نشوم، دیگر چه کسی قرار است پارد بهشت شود! انگار نمیداند که کار نیکو، در بیان نیکوست در صورتی که خودپسندی را در حین کار چاشنی آن نکنیم.
گاهی نعمتهایی به ما داده شده که توجه زیادی به آنها نمی کنیم؛ از آن نعمتها، نعمت کلام و قدرت بر نطق است که خدای سبحان به انسان عطا کرده است که فلاسفه آن را وجه مایز بین انسان و حیوان می دانند.
گاهی انسان سخنی را بر زبان میراند ولی خود از آن به آن عمل نمىکند ولی برای دیگران بازگو میکند؛ چنین چیزی از جهتی ناپسند است؛ چرا که اگر سخنش نیکو است، خود بر دیگران در عمل به آن شایستهتر است و در این صورت اگر چنین کار نیکی را او بداند و برای دیگران بگوید ولی عمل، بدان عمل نکند، باید از خدای متعال حیا کند.