در دین همانطور که نیک‌بختی اخروی مد نظر، تبیین و برای آن برنامه‌ریزی شده است، سعادت دنیوی نیز مورد اهتمام دین بوده است و همانطور که آن را تبیین کرده است، راه رسیدن به آن را نیز مطرح نموده است.
سعادت در بیان دین دو شاخه می‌شود؛ سعادت دنیوی و سعادت اخروی؛ ولی هیچ کدام جدای از دیگری نیستند بلکه در امتداد دیگرند و هر دو تحت عنوان خوشبختی و سعادت در دین مطرح می‌شوند
انسان دین‌دار همیشه در فکر رهایی از غضب الهی است که آینده‌ی بی‌نهایت او با مشکل جدی مواجه نشود؛ اما گاهی چیزهایی در زندگی انسان وجود دارد که بسیار ساده و ناچیز به نظر می‌آیند؛ اما موجب رهایی انسان از غضب الهی و تبدیل شدن آن به رحمت می‌شود. یکی از آن‌ها فرزند و دوست‌داشتن اوست که سبب رحمت الهی می‌شود.
بسیار مى‌شود که در جمعی دوستانه، واژه‌ها و یا جمله‌هایی گفته یا شنیده می‌شود که در آن نوعی تمسخر نسبت به مقدسات رخ می‌دهد و یا در مورد آن‌ها جملاتی خنده آور مطرح می‌شود که موجبات خنده را در دیگران فراهم می‌آورد و از قداست آن‌ها به شدت کاسته می‌شود و به قداست آن‌ها خدشه وارد می‌کند.
