شاید گاهی چنین تصور شود که اسلام با انسانیت، میانه ای ندارد بلکه انسانیت چیزی است و دین چیز دیگری است؛ اما باید خاطرنشان کرد که دین و انسانیت بر همدیگر منطبق اند و هیچ کدام متمایز از دیگری نیست؛ به عبارتی ساده دین و انسانیت مانند دو خط متوازی هستند که هیچ گاه در یک نقطه همدیگر را قطع نمی کنند یعنی دین همان انسانیت است و انسانیت همان دین اسلام و البته این ادعایی است که قرآن بدان اشاره دارد.
فطرت الله التی فطر الناس علیها.... ذلک الدین القیم (1): سرشت خدایی بشر که خدا مردم را بر آن آفرید.... همان دین استوار خداست.
این آیه اشاره می کند که آنچه اقتضای آفرینش انسان است و طبیعت انسانی اقتضای آن را دارد، همان دین استوار و ارزشمند خداس؛ که البته انسانیت هم به معنای آن چیزی است که طبع و سرشت انسانی اقتضای آن را داراست.
پی نوشت:
1) سوره روم، آیه ی 30
متیو تل
