زبان قرآن در بیان مقام انسانى، زبان ملاقات است؛ انسان در رتبه‌ی موجوداتی است که هیچ از خود ندارد نیازمند مطلق است و هر چه دارد از موجودی است که بی‌نیاز مطلق است؛ پس او برترین موجود است؛ قرآن هنگام سخن از انسان، سخن از دیدار با او می‌زند یعنی موجود نیازمند مطلق به دیدار بی‌نیاز مطلق خواهد رفت و این یعنی پایین‌ترین موجود به لقای برترین موجود خواهد رفت؛ و این شرافتی است بزرگ.

یا أیها الإنسان إنک کادح إلى ربک کدحا فملاقیه (۱): ای انسان! تو با تلاش و رنج بسوی پروردگارت می‌روی و او را ملاقات خواهی کرد!

پی‌نوشت:
۱) سورة الانشقاق، آیه 6