با سلام
بیان شد که برای حصول واقع و حق ، چهار طریق موجود است که از توضیح چهارمین منبع که معرفت شهودی است است صرف نظر شد.
***دین اسلام و پذیرش منابع 4 گانه:
اما اینکه دین کدام یک از منابع فوق را به رسمیت می شناسد باید گفت که دین همه ی این موارد را به رسمیت می شناسد و هر کدام را در زمینه ی خود معتبر و قابل اعتماد می داند.
1) معرفت حسی و تجربی از مواردی است که مورد قبول شریعت اسلامی است و در قرآن کریم از آن بارها یاد شده و حتی گاهی فقهای اسلام ، با توجه به معرفت ناشی فتوی می دهند. لکن باید دانست که معرفت علمی تجربی در عرصه ی خود قابل اعتماد است و فقهاء به آن اعتماد می کنند. مثلا اگر با توجه به معرفت تجربی ثابت شود که فلان ماده برای انسان مضر است فقهاء بر آن اعتماد کرده و فتوای شرعی صادر می کنند.
2)معرفت فلسفی یا عقلی:
معرفت فلسفی از مواردی است که در بسیاری از علوم دینی مورد قبول و مبنای بسیاری از معارف دینی واقع شده است مثل :عمده ی مباحث کلامی ، و مباحث علم اصول فقه ، یا حتی قواعد فقهیة و....
3)معرفت وحیانی:
پر واضح است که این معرفت مورد اطمینان دین است چون خود دین ، آورنده ی چنین معرفتی است.
4)معرفت شهودی:
در شریعت اسلامی مورد قبول است ولی در صورت کشف چیزی با این منبع معرفتی با تمام شروطی که در آن مطرح است ، فقط برای خود شخص شهود کننده حجت است و نمی تواند مبنای فتوی و سایر علوم و معارف اسلامی قرار بگیرد.
در نتیجه: دین با کشف واقع ارتباط مستقیم و تنگاتنگ دارد و راههای رسیدن به واقع را تماما معتبر و برای آنها ارزش قائل است و دین هیچ هدفی جز اخبار و رساندن انسان به واقع ندارد.
منتظر بحث های آینده باشید.......
nika
