یک مسلمان چنین باوری دارد که هر آنچه هست جز وجود خداوند یک موجود ناقص است که باید در راستای کمال خود حرکت نماید؛ و هیچ کس جز خدا شایسته ستایش او نیست؛ چرا که او موجوی بی نقص است؛ و هر ستایشی در حقیقت برای اوست هر چند که به ظاهر نشان می دهد که گاهی انسانی، یک انسان دیگر را ستایش می کند اما در حقیقت این ستایش، ستایش خداوندی است که آن کمال را به نحو کامل دارد.

 

بنا بر این، هر ستایشی در حقیقت ستایش آن کمال است و خداوند دارای آن کمال بلکه خود همان کمال است بدون هیچ کاستی و نقصی.

 

«الحمد لله رب العالمین» (1) با توجه به یکی از ترجمه هایی که می توان برای واژه ی «الحمد» نمود این است که همه ستایش ها از آن خداوندِ پروردگار جهانیان است.

 

پی نوشت:

1) سوره فاتحه الکتاب؛ آیه 2