زمانی که انسان معبودی با چنان شایستگی ها و توانایی هایی را می بیند که تمام هر آن چه هست، مخلوق اوست و هیچ اراده ای در برابر اراده ی او ندارند، او را شایسته پرستش میابد و زمانی که او را پرستش کرد در آن صورت است که یاری را تنها از او خواهد خواست. 《 و ایاک نستعین》