انسان زمانی که به چیزی شناخت پیدا می کند از دو راه برای او چنین شناختی ممکن است؛ گاهی چیزی را می شناسد و به آن آگاهی دارد اما این شناخت او به جهت وجود آن چیز در درون اوست و به جهت ارتباط مستقیم و احاطه انسان به آن و ادراک خود آن توسط انسان است، به این نوع شناخت ها، شناخت های حضوری می گویند.

 

شما از دردی رنج می برید؛ شما خود این درد را یافت م یکنید و میابید؛ بنابراین شناخت شما به این درد حضوری است یعنی آن درد حاضر نزد شماست و شما به طور مستقیم با آن در ارتباط هستید.

 

این نوع شناخت، برترین شناخت در این جهان است؛ چرا که در آن هیچ اشتباه و خطایی رخ نمی دهد.