با نگاه به واژه ی «دین» در زبان تازی در می یابیم که این واژه در اصل خود معنای اطاعت و جزا است (1)؛ اما زمانی که بدین واژه در یک دانش ویژه یا با نگاهی اصطلاحی نظر بیندازیم معنای اعتقاد به انگاره پدیدآورنده برای این جهان و رفتارها و انگاره های متناسب با آن است.

 

بنا بر این واژه ی بی دین به کسانی گفته می شود که چنین انگاره ای ندارند و برای جهان پدیده آورده ای یا معتقد نیستند و یا آن را یک پدید آورده ی بی جان و غیر دانا می دانند!

 

پس یک دیندار شخصیتی است که دارای چنین انگاره ای در عرصه فکر و رفتارهای مناسب در عرصه فعل خواهد بود.

 

پی نوشت:

1)  دروس فی العقیده الاسلامیه، الشیخ مصباح الیزدی رحمه الله تعالی، الصفحه 21