امید بخشی در دین اسلام با مهدویت یکی از گزاره هایی است که توسط پیشوایان دین بسیار انجام شده و مورد تاکید قرار گرفته است؛ پیشوایان پسین دین اما به گونه ای رفتاری نیز به این موضوع تاکید داشتند!
امام صادق علیه السلام در رفتار خویش بسیار به فراف مهدوی و تنهایی ایشان تاکید رفتاری داشتند به طوری که حضرت برای ایشان اشک می ریختند و گریه می کردند.
می گوید:
با برخی از اصحاب بر امام صادق علیه السلام وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم در حالی که عبایی خشن پوشیده و همچون مادر فرزند از دست داده می گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود.
اشک هایش لباسش را خیس کرده بود و ناله می کرد: مولای من! غیبت تو خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است!
مهدویت و ظهور امید یک رفتار است و نه صرفا یک انگاره!
پی نوشت:
1) کمال الدین، جلد 2، باب 33، صفحه 353 با رعایت کمی اختصار
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.