امید بخشی در دین اسلام با مهدویت یکی از گزاره هایی است که توسط پیشوایان دین بسیار انجام شده و مورد تاکید قرار گرفته است؛ پیشوایان پسین دین اما به گونه ای رفتاری نیز به این موضوع تاکید داشتند!

 

امام صادق علیه السلام در رفتار خویش بسیار به فراف مهدوی و تنهایی ایشان تاکید رفتاری داشتند به طوری که حضرت برای ایشان اشک می ریختند و گریه می کردند.

می گوید:

با برخی از اصحاب بر امام صادق علیه السلام وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم در حالی که عبایی خشن پوشیده و همچون مادر فرزند از دست داده می گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود.

اشک هایش لباسش را خیس کرده بود و ناله می کرد: مولای من! غیبت تو خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است!

 

مهدویت و ظهور امید یک رفتار است و نه صرفا یک انگاره!

 

پی نوشت:

 1) کمال الدین، جلد 2، باب 33، صفحه 353 با رعایت کمی اختصار