یکی از واژه های پر کاربرد، واژه ی «دین» است.

برای این واژه می توان معانی گوناگونی بیان نمود؛ اما باید گفت که «دین» یک واژه ی عربی است که به معنای «اطاعت و جزا» است؛ اما در اصطلاح «دین» یعنی ایمان به پدیدآوره یا آفریدگاری برای این جهان و البته انسان و ایمان به آموزه ها و کردار منسجم با این انگاره است می باشد. (1)

در این صورت زمانی که گفته می شود «انسان دین دار» مراد کسی است که دارای چنین انگاره و البته کردار و رفتار هم آهنگ با آن و نسئت یافته از آن است می باشد؛ پس شخص دین دار کسی که به آفریدکاری برای این جهان و البته انسان معتقد و رفتارهای متناسب با آن از او صادر می شود؛ و در مقابل «انسان بی دین» کسی که چنین انگاره را ندارد.


پی نوشت:
1) دروس فی العقاید الاسلامیه (آموزش عقاید)، محمد تقی مصباح الیزدی، الصفحه 21