دو انسان که همراه هم باشند و یا رابطه‌ی برادری و یا خویشاوندی با هم داشته باشند؛ حقی بر گردن همدیگر پیدا می‌کنند.
باید توجه داشته باشیم که اسلام بین دو مسلمان، رابطه‌ی تنگاتنگ برادری را مطرح می‌کند و طبیعتاً وجود چنین رابطه‌ای تکلیف آور است و حقوقی را بر همدیگر ثابت می‌نماید. این حقوق حداکثر و حداقلی دارند.
با وجود اینکه انسان دارای عقل و فکر می‌باشد و مسیر خود را با تفکر باید تعیین کند لکن گاهی تحت تأثیر رفتارهای دیگران به شکل‌های مختلف قرار می‌گیرد.
نعمت‌های الهی هر قدر هم که کوچک باشند، باید خدای سبحان را برای آن‌ها شکر کرد؛ و معنای شکر هم بازی با کلمات و الفاظ نیست بلکه باید از درون، حسن شکرگذاری وجود داشته باشد و البته باید این شکر متوجه خدای سبحان باشد و باید توجه داشته باشیم که نه با شکر لسانی و نه منت‌گذاشتن در درون، می‌توان خدای سبحان را شکرگذار باشیم.(۱)
