دین و شادی

شادی کردن یک حقیقت و البته طبیعتی انسانی است؛ انسانی زمانی که برای او یک پدیده ای رخ می دهد که با تفکر و انگاره های او سازگار است، از آن رخداد خوشحال می شود؛ که البته دین این امر را انکار نمی کند بلکه بدان دستور می دهد و روزی را برای فرح و بهجت و خوشحالی تعیین می نماید و آن روزها را به خود منتسب می نماید؛ مانند اعیادی که بدان ها اعیاد اسلامی می گویند.

13 به در

حقیت این است که در «سیزده به در» یا «روز طبیعت» چنان نیست که حتما باید در آن روز خارج از خانه باشیم یا تفریح ما حتما باید در آن روز باشد بلکه به معنای اهتمام ورزیدن به طبیعت و البته گذران روز در کنار طبیعت است.

قرآن کریم و سفر

یکی از گزاره هایی که دین بر آن تاکید دارد، سفر کردن است؛ گاهی سفر کردن به قصد تفریح است و البته گاهی سفر به قصد عبرت گرفتن از پیشینیان.

آنچه که در قرآن کریم در مورد سفر بدان تاکید شده و مورد توجه قرآن کریم است، سفر برای پند گرفتن از زندگانی پیشینیان است؛ البته این بدین معنا نیست که سفر برای غیر آن مورد تاکید دین اسلام نیست بلکه مقصود این است که یکی از اهدافی که باید در پاره ای از سفرها مد نظر قرار گرفته شود، پندگرفتن است؛

منع عاقلانه و ارتکاب جاهلانه

اینکه گاهی به دین روی بیاوریم و گاهی به ضد دین؛ این نشانگر تزلزل فکری و عقائدی است که البته اثر آن در عمل انسان ظاهر می شود.