یکی از تصورهای نادرست پاره ی زیادی از مردم این است که یک دین دار حقیقی و مطلوب، کسی است که هیچ گاه در امور دینی خود پرسش نمی کند و در نهایت چون و چرا کردن را از ساحت دین و دین داری به دور می بینند؛ و اگر کسی بخواهد پرسشی مطرح نماید یا بخواهد دین داری خود را عالمانه برپا نماید، او را به دور از ساحت دین می دانند.


حقیقت اما غیر از این است که پاره ای گمان می کنند؛ بلکه دین، حس پرسشگری را از اموری می داند که بدون آن دانش مصطلح محقق نمی شود و انسان اگر بخواهد دانشمند باشد باید پرسشگری کند بلکه باید پرسشگری را حرفه ی خود قرار داده بلکه در پاره ای از آثار اسلامی، پرسشگری نیکو را نصف دانش شمرده اند.


قَالَ الإمام جعفر بن محمد الصادق ( علیه السَّلام ) :  إِنَّ هَذَا الْعِلْمَ عَلَیْهِ قُفْلٌ وَ مِفْتَاحُهُ الْمَسْأَلَةُ (1): بر روی دانش، قفلی است که کلید آن پرسش است.




پی نوشت:

1) الکافی، ج 1، ص 40