گاهی انسان سخنی را بر زبان می‌راند ولی خود از آن به آن عمل نمى‌کند ولی برای دیگران بازگو می‌کند؛ چنین چیزی از جهتی ناپسند است؛ چرا که اگر سخنش نیکو است، خود بر دیگران در عمل به آن شایسته‌تر است و در این صورت اگر چنین کار نیکی را او بداند و برای دیگران بگوید ولی عمل، بدان عمل نکند، باید از خدای متعال حیا کند.
خدای متعال به حضرت مسیح علیه‌السلام وحی فرستاد: ای فرزند مریم! نفسِ خود را پند ده ؛ سپس وقتی خود پند گرفتی، آن وقت مردم را پند ده؛ وگر نه از من حیا کن! (۱)
پی‌نوشت:
۱) محجة البیضاء، ج ٨، ص ١٨٠
نـــای دل
