معبود باید دیدنی باشد و معبودی که مشاهده نشود، قلب انسان در عبادت او آرام نمی‌گیرد؛ چرا که دل می‌خواهد معبود خود را ببیند، هر چند که عقل دیدن او را محال می‌داند ولی خواهش دل در دیدن معبود نه از سنخ دیدنی است که عقل محال می‌داند بلکه در راستای عقل است؛ چرا که دل می‌خواهد آن‌چه عقل ثابت نموده را ببیند ولی نه با چشم سر بلکه با چشم بصیرت.
امام علی علیه‌السلام: ما کنتُ بالذی اعبد الهاً لم اره: من آنی نیستم که الهی را بپرستم که ندیده باشم...سپس اضافه نمودند: چشم سرها او را نمی‌بینند بلکه قلب‌ها با ایمان آن را خواهند دید. (۱)
پی‌نوشت:
۱) بحارالانوار، جلد ۴، صفحه ۵۳
وحیده ...
