قرآن هنگام وصف بهست و جهنم از وصفهایى یاد کرده که انسان آن وصف‌ها را با جان خود لمس می‌کند؛ بدین جهت است که پاره‌ای از اهل یقین هنگامی که وصف‌های قرآنی بهشت را از زبان قرآن می‌شنوند، جان از کف می‌دهند؛ چرا که جانشان چنان شوقی به بهشت یافته که تاب و توان تحمل دوری از آن را ندارد. (١)
اما بر عکس، افرادی هستند که هرچند مسلمان و دین‌دار ولی چنین شوقی را در خود نمی‌یابند؛ چنین افرادی باید له خود رجوع و خلل را در نفس خود بیابند و در اعتقادات خود تجدید نظر کنند؛ چرا که اعتقادی که به انسان شوق، پویایی و نشاط عطا نکند، متهم و مظنون است.
پی‌نوشت:
۱) فی مدرسة الشیخ بهجت (ره)، الجزء١، الصفحة ٧٣
برباد رفته
