گاهى پاره‌ای از کردارها هستند به انسان عظمتی عنایت می‌کنند که بسیار جایگاه بلندی می‌یابند؛ تصنع و تظاهر اما چنین اثری را به جای نمی‌گذارند؛ و البته یکی از آن کردارها، فروتنی است؛ حقیقتاً فروتنی در مقابل شخصی که باید در محضر او فروتن بود، انسانی را در نزد خدای متعال و البته در نگاه مردم بزرگ جلوه می‌دهد.
پیرمردی که در بزرگی سن بسان پدربزرگ امام جواد علیه السلام بودند و البته عموی امام بودند، در مقابل امام علیه‌السلام فروتنی می‌کردند و گاهی دمپایی امام علیه‌السلام را مرتب می‌کردند، روزی شخصی از او پرسید که چرا چنین می‌کنی؟ در حالی که شما هم بزرگ‌تر هستید و هم عموی ایشان هستید!
پاسخ دادند که خدای متعال مرا با وجود بزرگی سن خود، لایق مقام امامت ندید. (۱)
و چه شاعر زیبا چنین معنایى را بیان نموده:
افتادگى آموز اگر طالب فیضى هرگز نخورد آب زمینى که بلند است.
پى‌نوشت:
۱) فی مدرسة الشیخ بهجت( ره)، الجزء۱، الصفحه ۱۶۶
علی اسمعیلی
