گاهى هر چه با استدلال(زبان اول یا زبان عقل) با دیگران صحبت می‌شود تا بدی یک فعلی ثابت شود و شخص آن‌را ترک کند، سودی نمی‌بخشد؛ ولی آن‌قدر آن فعل بد است که باز هم بر آن نتیجه‌ی استدلال پافشاری می‌شود که آن را انجام ندهند ولی این بار چون زبان اول یا عقل سودی نبخشید و شخص هنوز بر فعل جاهلانه‌ی خود پافشاری می‌کند، از زبان دوم یا فطرت که با وعده‌ی عقوبت دادن فطرت شخص را مخاطب قرار می‌دهد و خدای سبحان چون حرمت قتل نفس به هر شکل که باشد حتی اگر به شکل کشتن فرزندان در رحم باشد را بیان نموده بعد از آن وعده‌ی عقوبت می‌دهد:
والذین لا یدعون مع الله إلها آخر ولا یقتلون النفس التی حرم الله إلا بالحق ولا یزنون ومن یفعل ذلک یلق أثاما(۱): و کسانی که معبود دیگری را با خداوند نمی‌خوانند؛ و انسانی را که خداوند خونش را حرام شمرده، جز بحق نمی‌کشند؛ و زنا نمی‌کنند؛ و هر کس چنین کند، مجازات سختی خواهد دید!
»»»کشتن فرزند درون رحم و گرفتن حق زندگی از کسی که خدای سبحان به او حق زنذگی داده عقوبتی بس بزرگ به دنبال خواهد داشت.
پى‌نوشت:
۱)سورة الفرقان, الآیة 68
نـــای دل
