در پاره‌ای از زمان‌ها واژه‌هایی در دین اسلام یافت و بین مسلمانان گسترش می‌یابد که معنایی ژرف و گسترده‌ای دارند ولی آن واژه، با معنای ژرف خود گسترس نیافته بلکه معنای نادرست و یا غیر ژرف آن بین مردم گسترش میابد.

از آن واژگان، واژه‌ی انتظار است؛ هر چند که شاید معنای عرفی این واژه با معنای لغوی آن در انسجام باشد ولی زمانی که دین این واژه را به کار می‌برد باید معنای مقصود او را کنکاش کرد تا معناى حقیقى آن روشن شود.


انتظار برتر و صحیح آن است که انتظار با روح و جانش درآمیخته باشد به طوری که به همه‌ی جانش سرایت کرده باشد و عقل، روشن‌گر جانش شود و جهالت را در فعل و فکر او بزداید؛ در این صورت است که منتظر تمام جانش را تسلیم خدای سبحان و ولی او خواهد کرد و منتظر حقیقی همو خواهد بود.


پی‌نوشت:

الامام المهدی الموجود الموعود، الشیخ جوادی الآملی، الصفحة ١٩٠