می‌گویند: عرب او را کشت و عده‌ای می‌گویند: عجم او را کشت!!
این دو او را نکشتند، قبیله و نژاد و زبانی او را نکشت بلکه قاتل او، جهل و شهوت‌خواهی بود که گاهی در عرب، نمود پیدا می‌کرد و گاه در عجم ولی باید پذیرفت که خواستگاه و آبشخور این قتل، جهل است.
او را کشتند و به قاتلانش لعنت می‌فرستیم که درست است ولی ما روزانه او را می‌کشیم؛ با رفتارمان، نگرش‌هایمان، حرف زدنمان. روزانه خودمان، سیره‌ی او، روش او و اخلاقش را می‌کشیم ولی با این وجود خود را رونده و حرکت کننده در مسیرش می‌دانیم.
باید امام حسین علیه‌السلام را زنده و از او دفاع کنیم از فکرش، نگرشش، روش سخنش؛ همه چیزش را باید زنده کنیم در خودمان و دیگران و جامعه‌مان. در بشریت باید زنده شود.
قاتلش نباشیم. سعى کنیم نباشیم...همین.
مصطفی رحمانی
