شخصی از امام باقر علیه السلام از شهدای کربلاء سؤال کردند که چه حسی و دردی در مقابل تیرها و شمشیرها و نیزه های دشمنان ، هنگامی که به بدنشان اصابت می کرد داشتند : 


حضرت پاسخ دادند: همان قدر از درد را احساس کردند که یکی از انگشتان خود را بین دو انگشت قرار داده و فشار دهید.....


جالب است بدانیم که اصل انسان و حقیقت او روح اوست و زمانی که به چیزی توجه کند ، دیگر متوجه چیزی نخواهد شد و قضیه ی حضرت امیر علیه السلام که تیری به بدنشان اصابت کرده بود و گفتند که آن را در نماز خارج کنیم که ایشان در آن لحظه متوجه نمی شود هم به این معنا اشاره دارد که زمانی که نفس انسانی محو جمال الهی شود ، دیگر از درد و رنج چیزی جز امر قلیلی را متوجه نمی شود و آن درد و رنج برایش امری سهل است......


منبع: حکمة العبادات ، آیة الله جوادی الآملی ، صفحه ی ٢٢٨