قرآن کریم صفاتی را برای رهپویان حقیقت بیان می کند و البته کلمه ی زیبایی را برای آنان استفاده می کند که هم بیان کننده ی اوصاف رهپویان حقیقت و هم بیان کننده ی هدف آنان و هم بیان کننده ی نسبت وثیق آنان با حقیقت است؛ قرآن کریم از آنان در پاره ای از آیات به «رِبیون» تعبیر می کند.
«ربیون» جمع «رِبی» است و از کلمه رَب به معنای پروردگار اشتقاق یافته است و معنای آن: «کسانی است که با خدای خود ارتباط محکم و وثیقی دارند که جدایی ناپذیر است»؛ که این کلمه بیان می کند که رهپویان حقیقت اهتمامی جز پرودگار خود که حقیقت مطلق است ندارند و هدف آنان اوست و البته صفات آنان صفاتی است الهی که البته قرآن کریم پاره ای از بارزترین صفات آنان را بیان می کند و بیان می دارد که آنان انسان هایی هستند که در مسیر خود نه سستی کردند و نه ضعف نشان دادند.
وَکَأَیِّن مِّن نَّبِیٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَکَانُوا... (1):چه بسیار رخ داده که پیغمبری جمعیت بسیار (از پیروانش) همراه او جنگیدند و با این حال، اهل ایمان با سختی‌هایی که در راه خدا به آنها رسید هرگز سستی نکرده و زبون نشدند و سر زیر بار دشمن فرو نیاوردند.
انسانی که خواهان حقیقت است نباید سستی در وجود او رخنه و ضعف در کیان او لانه کند؛ در غیر این صورت ممکن است که از مسیر حقیقت منحرف شود.
پی نوشت:
1) سوره آل عمران، آیه 146
حمیدرضا ش.آ
