اینکه ما توجهی نداریم که اگر خدای متعال در قرآن خود را بینا، بصیر و آگاه وصف نموده بدین معناست که کوچک ترین رفتار و یا کردار تو از علم و بینایی او مخفی نمی ماند؛ اینکه تو بروی و در خانه ای خلوت و وسایل گناه را برای خود فراهم نمایی و به گناه بپردازی و هیچ کس را شاهد بر گناه خود نپنداری، این خود گناهی است و البته خطایی است بزرگ؛ چرا که بیننده ی حقیقی خداست که همیشه با توست و نه مردم؛ بیننده ی حقیقی اعضای بدن تو هستند که در روز جزا بر تو شهادت می دهند و نه مردم؛ بیننده ی حقیقی زمینی است که بر آن هستی و در حضور او گناه می کنی و نه مردم؛ بیننده ی حقیقی فرشتگانی هستند که همراه تو هستند که در حضور آنان گناه می کنی و نه مردم.


این بینندگان هرگز از انسان جدا نمی شوند؛ اگر مسلمانی و تغافل و فراموشی آنان و ارتکاب گناه در حضور آنان چه معنایی می تواند داشته باشد